خاطره بشقاب پرنده ها درآسمان تهران - وبلاگ ساعتچی

به گزارش وبلاگ ساعتچی، اعتماد نوشت: ساعت 10 شب یک روز عادی در تهران بود که تلفن برج مراقبت فرودگاه مهرآباد به صدا عایدی. زنی از پشت تلفن خبر از تماشا جسمی عجیب که بالای خانه اش ایستاده، می دهد. آن زن جسم ناشناس را مثل موتور ماشین، چهار پره و هشت پره می دید.

یک ساعت بعد زن دیگری با برج مراقبت تماس می گیرد و از تماشا همان شیئ عجیب در آسمان بالای سینمای مولن روژ خبر می دهد، تماس ها بازهم ادامه می یابد از سیدخندان و دیگری در حوالی شرق تهران؛ اینجا بود که مسوول برج مراقبت حسین پیروزی به شک می افتد که نکند واقعا پروازی باشد که او از آن بی خبر است؟ شب 29 اردیبهشت سال 1355 یکی از آن شب هایی است که خواندن و شنیدن اتفاقاتش هنوز هم شگفت انگیز است. شبی که بعد از گذر این همه سال هنوز هم مانند چراغ های آن شیئ ناشناس در حافظه این شهر چشمک می زند.

در امریکا چه خبر است؟

چهارشنبه 26 ژوییه یا بهتر است بگوییم همین هفته پیش اتفاقی در امریکا افتاد که در تاریخ کم سابقه است. برای اولین بار مجلس نمایندگان امریکا جلسه ای برای پدیده های غیرعادی ناشناس برگزار کرد که به صورت مستقیم از تلویزیون ها قابل مشاهده بود.

همان اشیایی که در ایران به آن ها بشقاب پرنده و در دنیا به آن (UFO) می گویند. این جلسه را می توان به نوعی مهم ترین اظهارنظر رسمی در رابطه با این پدیده ها مطرح نمود. در این جلسه استماع رایان گریوز، دیوید گراش و دیوید فریور سه کهنه سرباز امریکایی از مشاهدات و شنیده هایی گفته اند که برای دنیایان تازگی داشت.

گراش که پیش از این گفته بود که ایالات متحده سفینه فضایی غیرانسانی در اختیار دارد، در این جلسه ضمن سوگند بازهم این موضوع را تکرار کرد و هنگامی که پرسیده شد که آیا آن فضاپیما خلبانی هم داشته است از کشف مواد بیولوژیکی غیرانسانی گفت.

او البته ادعا هایی در رابطه با در اختیار داشتن وسایل نقلیه سالم و تاحدی سالم غیرانسانی به وسیله دولت عنوان کرد. کار تا جایی پیشرفت که او از تماس ایالات متحده با خلبانان بیگانه بدطینت گفت. رایان گریوز هم از مشاهده بسیار زیاد چنین پرنده هایی به وسیله خلبانان گفت.

در سال 2020 هم پنتاگون برای اولین بار ویدیو هایی را از اشیای ناشناخته منتشر کرد که هنوز ماهیت آن ها روشن نیست. اجسامی که به سرعت حرکت می نمایند؛ تغییر جهت می دهند، بدون اینکه فهمیده شود پیشرانه یا سوخت آن ها چیست که می توانند با چنان سرعتی تغییر مسیر ناگهانی بدهند.

رویت اشیا یا پرنده های تکنولوژیک فرازمینی تنها در امریکا اتفاق نمی افتد، اما همه دنیا امریکایی ها را بزرگ ترین هوادار چنین رویداد هایی می دانند. با یک سرچ ساده می توانید ویدیو های مختلفی از رویت شدن چنین پدیده هایی را در کشور های مختلف دنیا ببینید، هر چند بیشتر آن ها هیچ سندیتی ندارد. در ایران هم گزارش های زیادی به وسیله افراد از تماشا بشقاب پرنده یا اشیای عجیب داده شده است.

فرازمینی ها در ایران

یکی از آن ها در سال 1361 در اصفهان بود که هزاران نفر از انعکاس شی پرنده ناشناخته ای گفتند، یا در مرداد 1382 دو توریست از تماشا دو شی ناشناس بر فراز دریای مازندران اطلاع دادند. فروردین 1383 مردم شهر های آزادشهر، اردبیل، مشکین شهر، تبریز و گنبدکاووس در چند شب، اشیای پرنده ناشناسی را تماشاد. اما یکی از پرسروصداترین برخورد های نزدیک به کرمان برمی شود که روزنامه اعتماد هم گزارش مفصلی از آن به چاپ رساند.

در این خبر درباره صدا و نور شدیدی گفته شد که بین ساعات 20/6 تا 30/6 بامداد یک روز زمستانی سال 1385، اهالی شهر های جیرفت، بافت و راور کرمان و روستا های حاشیه کوه های شاخص را شوکه کرد. صدای مهیبی که با نور گسترده ای در تمام منطقه پراکنده شده بود. بعد از این اتفاق مسوولان استانی تحقیقاتی انجام دادند که به نتیجه نرسید.

محمدعلی شمس الدینی جانشین کلانتری 13 بخش راور کرمان از شاهدان عینی حادثه از گشت زنی در همان ساعت در منطقه گفته بود که ناگهان نوری در آسمان مشاهده کرد: بلافاصله از اتومبیل پیاده شدیم در همین موقع شدت نور به حدی رسید که تا شعاع 40 یا 50 کیلومتری را کاملا روشن کرد. 3 یا 4 تکه نورانی ناپیوسته کنار هم بود. غیر از شمس الدینی یکی از اهالی روستای باغویه از توابع راور نیز از سراسیمگی اهالی بعد از شنیدن صدا و تماشا برق اطلاع داد. البته این صدا و نور در آن موقع در یزد هم مشاهده شد و سناریو های زیادی را پیش آورد از برخورد شهاب سنگ تا سقوط هواپیما که هیچ کدام ثابت نشد.

تهران در ساعت 23

اما برگردیم به اتفاق نادری که در شب های پایانی تابستان 55 در تهران افتاد. اتفاقی که به نوعی اولین روایت ثبت شده از تماشا بشقاب پرنده در ایران است و برخلاف بیشتر چنین روایت هایی که سندیتی ندارد یکی از اتفاقاتی که چند نفری از جمله مسوول برج مراقبت تهران حسین پیروزی و دو خلبان جنگنده اف 4 به نام های سروان عزیزخانی و سرگرد جعفری آن را با جزییات تکان دهنده ای روایت نموده اند.

روایت را از جایی ادامه بدهیم که تماس های تلفنی حسین پیروزی را مشکوک کرد و نیرویی او را به بالکن رساند تا با چشم غیر مسلح آسمان تهران را رصد کند. پیروزی تعریف می نماید به تیمسار یوسفی رییس وقت نیروی هوایی زنگ می زند و گزارش می دهد که 15 نفر در بالکن این شی را دیده اند، اما یوسفی نمی پذیرد تا اینکه خود تیمسار به پشت بام می رود و آن را به چشم می بیند و بعد از آن دستور به پایگاه ارسال می شود تا جت ها برای شناسایی این اشیای پرنده ناشناس بلند شوند.

داستان این تعقیب و گریز در آسمان تهران در همان سال ها در چند قسمت با نام تهران در ساعت 23 از تلویزیون هم پخش شد که تماشا آن با وجود ابتدایی بودن جلوه های ویژه هنوز هم مجذوب کننده است. نیمه مستندی که به وسیله افراد واقعی درگیر این پرونده فیلمبرداری و بازسازی شده است.

سروان عزیزخانی اولین خلبان اف 4 ای است که از پایگاه هوایی نوژه در همدان به سرعت خود را به آسمان تهران می رساند. در روز هایی که تهران خالی از برج ها و ساختمان بلندمرتبه بود او به سرعت این شی را رویت می نماید. عزیزخانی در اولین شیرجه به سمت شی می فهمد که با یک مساله عادی روبرو نیست.

او می گوید: جسم مورد نظر سرعت خیلی زیادی دارد. با وجود آنکه من با سرعت دوماخ (هر ماخ برابر است با 340 متر بر ثانیه) می روم به او نمی رسم. خلبان عزیزخانی که به سرعت از مرز های ایران در حال خارج شدن بود به سمت فرودگاه برمی شود، اما داستان تمام نشده بود و تعقیب و گریز ادامه پیدا می نماید. نکته جالب دیگر این بود که هیچ کدام از هواپیما هایی که آن موقع در آسمان تهران بودند هیچ فرکانسی از حرکت هواپیمای دیگر در آسمان نمی تماشاد، اما همه آن ها یک فرکانس عجیب را شنیده بودند که تنها در زمانی که یک هواپیما در شرایط اضطراری است آن را منتشر می نماید آنطور که پیروزی می گوید صدایی شبیه بنگ بنگ.

عزیزخانی یک بار بعد از آمدن این شی بالای هواپیما تماس خود را از دست می دهد همین مساله باعث می شود سروان جعفری هم که خلبانی برجسته بود به سرعت برای نجات عزیزخانی خودش را به تهران برساند، اما او هم در مواجهه با این شی گیج می شود و حتی در اقدام به شلیک متوجه می شود تمام دستگاه ها به جز موتور را از دست داده است.

نور های عجیب و ایستادن برفراز کوه های بی بی شهربانو و گذر مانند یک پرنده از روبروی فرودگاه مهرآباد از دیگر اتفاقات عجیب آن شب بود که حتی باعث پریدن برق از فرودگاه هم شد. اما چیزی که داستان را به مرحله دیگری می برد این نکته است که شی پرنده کوچک تر دیگری از دل شی اولی بیرون می آید. جعفری گزارش می نماید که جسم دوم کنار جسم اول ایستاده و به برج مراقبت گزارش می نماید که شی دوم دوباره وارد جسم اول شد.

این اتفاق هنوز هم چیز عجیبی است که با تکنولوژی های حال حاضر هم همخوان نیست. جعفری در آخرین گزارش ها از فرود جسم دوم روی زمین اطراف پالایشگاه نفت تهران می گوید. در همان زمان کلانتری و ژاندارمری مامور می شوند منطقه را بگردند، اما چیزی پیدا نمی نمایند جز آثار سوختگی. اما هیچ کس پرواز دوباره شی دوم را ندید. آن طور که پیروزی می گوید بنا بر گزارش ها برج مهرآباد دو هفته روزی دو ساعت در زمان های متفاوتی صدای بنگ بنگی که نشان دهنده خطر بود، می شنید. در آن دو هفته هواپیما های زیادی که در حوزه 25مایلی مهرآباد پرواز نموده بودند این سیگنال عجیب را گزارش نموده بودند.

پیروزی می گوید: نیروی هوایی هم رفت جست وجو کرد و محل پخش انرژی را کندند، اما چیزی پیدا نکردند. در یک نوار 40 کیلومتری از دوشان تپه در شرق تهران تا رود شور سابق منبع این سیگنال آلارم جایش را عوض می کرد. وقتی جایی را می نمایدند انرژی ضعیف می شد، اما چیزی پیدا نمی شد شی اول بالاخره اوج می گیرد، اما از شی دوم خبری نیست.

حالا که داستان واقعی ما اینقدر سورئال است چرا نشود خیال کرد که این شی دوم هنوز هم جایی اعماق زمین در تهران مانده است؟ آن دو خلبان بعد از این اتفاقات مدتی اجازه پرواز نداشتند و گویا آزمایش هایی هم روی آن ها اجرا شده تا معلوم شود که مواد رادیواکتیو در بدن آن ها نباشد.

یا همه آن ها را می بینیم یا هیچ کس

علی ابراهیمی سراجی عضو تحریریه ماهنامه نجوم آغاز علاقه به موجودات فرازمینی را از قرن پیش می داند که حالا هواداران زیادی هم دارد. البته او تاریخ این علاقه به کشف کیهان و امکان هایی که می تواند برای انسان ایجاد کند را فراتر از یک قرن می داند؛ علاقه بشر به اینکه بداند آیا در این دنیا نامتناهی تنها است یا موجودات دیگری هم هستند که می تواند با آن ها ارتباط برقرار کند.

همین علاقه بود که نجوم باستانی را به تکنولوژی های تازه تبدیل کرد؛ به تلسکوپ ها و سفینه هایی که مرز خیال و واقعیت را در می نوردند. ابراهیمی از منجم هایی می گوید که پیگیرانه پدیده های نجومی را آنالیز می نمایند، اما تا به امروز نقل قول یا گزارشی در رابطه با تماشا فرازمینی ها یا یوفو ها نداشتند. او طرح چنین ادعا هایی را تنها از طرف علاقه مندان به این مساله می داند.

ابراهیمی شهادت ماموران نیروی هوایی در کنگره امریکا را صرفا یک ادعای بی سند می داند و می گوید: برخورد با موجودات فضایی یک برخورد بسیار پیچیده است و قضیه ای نیست که تنها امریکایی ها به آن بپردازند او بخشی از این گزارش ها از تماشا بشقاب پرنده ها را مربوط به فناوری های تازه جاسوسی می داند که امکان دارد برخی از کشور ها به آن دست پیدا نموده باشند و به صورت سری به آن می پردازند.

ابرهیمی در پاسخ به احتمال وجود فرازمینی ها می گوید: با این وسعت عالم با قطعیت نمی توانیم بگوییم وجود دارند یا ندارند. اگر هم باشند اثبات آن کار راحتی نیست و شبیه پیدا کردن سوزن در انبار کاه است، چون دنیا ما بسیار گسترده است و از آن مهم تر اینکه در هر جایی شرایط حیات وجود ندارد. انسان ها هنوز شواهدی از حیات در منظومه شمسی پیدا نکردند. اما اگر حیات در نقطه ای مانند زمین شرایط مهیایی داشته باشد، می تواند گونه های بسیاری در آن زندگی نمایند. اما ما با توجه به اینکه هنوز قدرت کافی را نداریم، نمی توانیم با قاطعیت بگوییم که وجود ندارند.

اینجا می توان بحث را به دو قسمت مجزا تبدیل کرد یک بخش اینکه آیا حیات فرازمینی وجود دارد و بخش دوم اینکه آیا انسان ها با آن برخوردی داشته اند یا خیر؟ ابراهیمی سیگنال wow را تنها نشانه ای می داند که تا به امروز از یک منبع فرازمینی به زمین ارسال شده است: به جز یک سیگنال به نام سیگنال واو که می دانیم فرازمینی است، اما ماهیت آن را نمی دانیم و اینکه از چه جایی به زمین آمده شاهد علمی دیگری نداریم که آن هم تنها یک بار رخ داده بود.

این سیگنال فقط یک بار و به صورت رادیویی دریافت شد. ابراهیمی معتقد است ما هنوز آنقدر پیشرفت ننموده ایم که بتوانیم با موجودات فرازمینی در فواصل بسیار دور ارتباط برقرار کنیم و برای سفر در فضا برای یافتن این موجودات هم توانایی کافی نداریم: وقتی از مسافرت حرف می زنیم باید توجه داشته باشیم که نزدیک ترین ستاره به ما 40 تریلیون کیلومتر فاصله دارد. چطور می شود در این ابعاد مسافتی یک موجود فرازمینی به ما برسد؟

اگر آن موجود به چنین سرعتی برسد که در این فضا حرکت کند قطعا تکنولوژی خیلی رجحان دارد و این تکنولوژی آنقدر برتر است که ما یا خیلی راحت متوجه حضورشان می شویم یا به هیچ شکلی متوجه این حضور نمی شویم، چون آن ها بر فرض این اتفاق خیلی برتر از ما هستند. اینکه ادعا می شود ما آن ها را شکار کردیم، کالبدشکافی کردیم، یا در منطقه 51 امریکا سقوط کردند بسیار حرف های پیش پا افتاده ای است، چون آن ها در صورت رسیدن به زمین نمی توانند آنقدر ناتوان باشند. از نظر او این بحث بسیار پیچیده تر از آن چیزی است که به راحتی هر شی در آسمان دیده شد بگوییم فرازمینی دیدیم.

با کنار هم گذاشتن اتفاقات و اطلاعاتی که در این چند ساله منتشر شده بسیاری معتقدند با سرعت یک یوفو به پاسخ این مساله هیجان انگیز نزدیک می شویم.