بناهای تاریخی؛ گنجینه ارزشمند تهران - وبلاگ ساعتچی

به گزارش وبلاگ ساعتچی، تهران با تمام شلوغی ها و ازدحامش، بناهای تاریخی را در دل خود جای داده است که هر کدام از آنها نشانی از هنر، معماری، فرهنگ و تمدن ایرانی دارد؛ بناهایی که پس از سال ها همچنان پابرجا مانده اند و تاریخ پرفراز و نشیب این شهر را روایت می نمایند.

به گزارش ایرنا؛ آثار و بناهای تاریخی بخش عمده یی از فرهنگ و تمدن ایرانیان محسوب می گردد که در دوره های مختلف پابرجا مانده است و امروز در دسترس ما هستند؛ آثاری که در مناطق مختلف کشور وجود دارند و گواهی از تمدن کهن ایرانی است. در میان این آثار بناهایی در دل شهرهایی مختلف واقع شده اند که هر کدام از آنها ویژگی خاص و منحصربفردی دارد به مانند تهران که با تمام شلوغی خود، مکان هایی را در دل خود جای داده اند که بازدید از آنها انسان را از این زندگی شهرنشینی پرسروصدا کَنده و به دل تاریخ می برد تا راوی خوش صدای این شهر باشند.

باتوجه به مهم بودن این آثار و بناهای تاریخی پژوهشگر گروه اطلاع رسانی ایرنا به مناسبت هفته تهران به معرفی تعدادی از آنها پرداخته است.

موزه مقدم

عمارت احتساب الملک یا همان خانه موزه مقدم در خیابان سپه حدفاصل شیخ هادی و ولیعصر واقع شده است. خانه مقدم از جمله خانه های مجلل دوران قاجار، متعلق به یکی از درباریان آن موقع به نام محمد تقی خان احتساب الملک بود که در دوره ناصرالدین شاه به عنوان رییس دیوان احتسابیه یا همان مقام ریاست بلدیه طهران منصوب می گردد و لقب احتساب الملک به او داده می گردد.

فرزندان احتساب الملک بعد از اتمام تحصیلاتشان در اروپا و بازگشت به ایران، در خانه پدری محل کنونی موزه مقدم، ساکن شدند. آنها در کنار فعالیت های علمی، آثار و اشیا تاریخی و فرهنگی گردآوری می کردند و بسیاری از آثار ارزشمند جمع آوری شده مانند کاشی، قطعات سنگی تراشیده شده و ... را با الهام از فضاهای سنتی و تاریخی به گونه چشمگیری در جای جای این عمارت قدیمی نصب و برخی دیگر مانند کلکسیون پارچه، چپق و قلیان، سفالینه، شیشه، تابلو نقاشی، مسکوکات، مهرها و اسناد تاریخی و ... را با نظم و ترتیب خاصی در خانه پدری نگهداری کردند.

محسن مقدم استاد ممتاز دانشگاه تهران با توجه به علاقه وافرش به علم تاریخ و هنر در 1351 خورشیدی خانه پدری خود را به همراه آثار نفیس گردآوری شده، وقف دانشگاه تهران کرد و از 1369 خورشیدی تولیت موزه مقدم در اختیار مستقیم دانشگاه تهران نهاده شد؛ خانه یی که به دلیل اقلام تاریخی ارزشمندی که در آن وجود دارد یکی از گران ترین خانه های ایران شناخته می گردد. از ویژگی های شاخص این موزه همگون بودن نسبی فضای معماری با آثار تاریخی موجود در آن است؛ فضایی که با مساحتی برابر با 2 هزار 117 متر مربع شامل سه حیاط بیرونی، اندرونی و سرایداری می گردد.

خانه ارباب هرمز

عمارت مجیدآباد یا ارباب هرمز، بنایی متعلق به اواخر دوره قاجار است که در قریه یی به همین نام واقع شده است. نخستین مالک این اراضی که به روشنی در اسناد تاریخی از او نام برده شده، حاج محمد خان ابری(بسطامی) معروف به حاجب الدوله است که پس از وی این اراضی به خانواده امام قلی خان بختیاری رسید تا اینکه هرمز آرش مشهور به ارباب هرمز یکی از زرتشتیان یزد، در 1327 خورشیدی اراضی تهرانپارس کنونی را که در حدود 36 میلیون متر مربع بود از این خاندان خرید و با مشارکت تنی چند از رجال آن دوران اقدام به نقشه برداری، خیابان کشی، تفکیک اراضی و احداث مراکز عام المنفعه کرد و عمارت فعلی معروف به خانه ارباب هرمز در این منطقه به سبک ترکیبی از معماری سنتی با معماری قفقاز، در 2 طبقه به همراه زیرزمینی کوچک در ابتدای باغی به وسعت یک میلیون متر مربع بنا شده بود و اکنون 42 هزار متر مربع از آن باقی مانده است. فرم بنای موجود با شکل اولیه آن مقداری متفاوت بوده است و این بنا حداقل در چهار مرحله دچار تغییرات اساسی شد. این بنا در 1384 خورشیدی به شماره 14610 در فهرست آثار ملی به ثبت رسید.

عمارت کاخ مسعودیه

باغ عمارت مسعودیه مربوط به دوره قاجار و در میدان بهارستان تهران واقع شده است که با دستور مسعود میرزا ظل السلطان در 1295 قمری در زمینی به وسعت چهار هزار متر مربع و مرکب از بیرونی و اندرونی و دیگر ملحقات بنا شد. معمار این بنا استاد شعبان معمارباشی و ناظر آن میرزا رضا قلی خانی ملقب به سراج الملک بودند و امروز عمارت های اصلی کاخ مسعودیه عبارتند از: عمارت دیوان خانه، عمارت سفره خانه، حیاط سیدجوادی، حیاط مشیری، عمارت مشیرالدوله، عمارت سر در کالسکه رو و باغ دیوان خانه.

خانه خداداد؛ تماشاگه زمان

حسین خداداد فرزند حاجی خداداد خان مالک میدان تره بار مرکزی تهران بود که در سنین جوانی وارد کار فراوری و صنعت در ایران شد. وی به عنوان نخستین وارد کننده باسکول های صنعتی و موسس کارخانه یخ بهداشتی کشور و نخستین کارخانه برق شهری در جنوب تهران شناخته می گردد.

حسین خداداد در 1342 خورشیدی، خانه یی قدیمی در زعفرانیه تهران خریداری کرد که با توجه به شیوه معماری، پیشینه و باغ آن به دوره قاجار مربوط می گردد. هنگامی که حسین خداداد آن را خرید ساختمان آن در یک طبقه ساخته شده بود و با مقاوم سازی ساختمان و احداث یک طبقه روی همکف تغییراتی در بنا ایجاد شد. وی به دلیل علاقه یی که به احیای هنر طراحی و گچ بری در ایران داشت، بهترین استادکاران را به استخدام گرفت. گفته می گردد گچ بری های این بنا 12 سال به طول انجامید تا اینکه در 1356 خورشیدی کار برروی آن به اتمام رسید اما حسین خداداد تنها یک سال در این خانه زندگی کرد و به آمریکا رفت. این عمارت زیبا هم اکنون با نام موزه تماشاگه زمان شناخته می گردد.

سرای روشن

سرای روشن در نزدیکی ساختمان شمس العماره و در خیابان ناصر خسرو واقع شده است و به عنوان یکی از ساختمان های زیبای این خیابان محسوب می گردد. این ساختمان مربوط به دوره پهلوی اول بوده که در 1311 خورشیدی ساخته شد. جداره این ساختمان که معماری خاص و متفاوتی نسبت به ساختمان های دیگر خیابان ناصر خسرو دارد، حفظ شده و از سرای روشن به عنوان یکی از نخستین مجتمع های تجاری تهران یاد می گردد. معماری این ساختمان با تلفیقی از سبک گوتیک و معماری دوران کهن ایتالیا با سبک معماری ایرانی و ایران پس از اسلام طراحی شده است. همچنین نماد فروهر و مجسمه هایی نیمه برهنه به سبک اروپایی در بالا و طاق نماهای این اثر خودنمایی می نماید.

خانه موتمن الاطباء

میرزا زین العابدین خان دنبلی ضرابی ملقب به مؤتمن الاطبّا طبیب بزرگ و سرسلسله خاندان موتمن با اصالتی کاشانی در 1247 هجری در تهران محله پامنار کوچه حمام کاشانی ها دیده به دنیا گگردد. او زیر نظر علی اکبر خان ناظم الاطبا، لویی آندره ارنست کلوکه و یاکوب ادوارد پولاک به فراگیری طب جدید پرداخت. وی پس از قتل ناصرالدین شاه صلاح را در این دید از خدمت دربار مرخص گردد و در مطب خود به طبابت عامه بپردازد. وی از بزرگترین جراحان زمان خود بود و از تخصص و مهارت بالایی در بیرون آوردن سنگ از مثانه برخوردار بود و از این مساله در کتب و مقاله های متعددی سخن به میان آمده است.

خانه موتمن الاطباء در محله عودلاجان واقع در قلب تاریخی شهر تهران، خانه یی زیبا و پر از خاطره است که مجموعه اول شامل خانه و باغچه یی وسیع در شمال و خانه یی در سمت غرب باغچه متعلق به خویشاوندان نزدیکش است. حمام در بخش جنوب غربی واقع شده است و نکته جالب اینکه حمام خصوصی نبوده و برای عموم استفاده می شد. این اثر در 25 اسفند 1379 خورشیدی با شماره ثبت 3104 به عنوان یکی از آثار ملی به ثبت رسید. خانه موتمن الاطباء همانند خانه بسیاری از رجال و بزرگان، دارای الحاقات و عناصر جانبی بوده که امروزه از آن الحاقات اثری نمانده و تماماً تخریب شده و به جای آن ساختمان مسکونی ساخته شده است.

خانه تاریخی سردار اسعد بختیاری

خانه تاریخی سردار اسعد بختیاری، تنها بنای باقیمانده از مجموعه تاریخی و معروف باغ ایلخانی دوره ناصری در تهران است. این خانه به عنوان یکی از زیباترین خانه های مسکونی تهران در 1291خورشیدی به هزینه جعفر قلی خان بختیاری در ضلع شمال غربی میدان توپخانه در خیابان علاءالدوله ساخته شد. کوچه باغ ایلخانی با کف سنگفرش و کناره های درختکاری شده محل سکونت بسیاری از درباریان قاجار و سفرای خارجی بود. بعد از تغییراتی که در اجرای طرح توسعه شهری مبتنی بر استقرار نظام مدنی، خیابان علاءالدوله به خیابان فردوسی تغییر نام یافت. طی ساخت و سازهایی که در 1307 خورشیدی در خیابان فردوسی انجام گرفت، بنای صندوق پس انداز ملی و دیگر بناهای ادارات مرکزی بانک ملی ساخته شد. خانه سردار اسعد هم که در داخل این مجموعه قرار داشت، توسط بانک ملی ایران خریداری و مورد استفاده های گوناگونی از جمله دایره فلاحت و کشاورزی، باشگاه ورزشی، محل پذیرایی از مهمانان، کتابخانه و ... نهاده شد تا اینکه بانک ملی بر آن شد با به نمایش گذاشتن پیشکش ها و هدایای نفیسی که از بانک های سراسر دنیا به بانک ملی ایران فرستاد شده است، این بنا را به موزه بانک ملی ایران تغییر کاربری دهد.

خانه دبیرالملک فراهانی

خانه دبیرالملک یکی از خانه های سرشناش به جا مانده از دوران قاجار است که در گذشته در شمال محله چاله میدان و شرق اودلاجان واقع بود و اکنون بخشی از محله امامزاده یحیی خوانده می گردد. این خانه تاریخی با قدمتی در حدود یک قرن و نیم، متعلق به میرزا حسین خان فراهانی ملقب به فخرالملک است که در دوره قاجار مربی دستگاه مستوفی گری بود.

این خانه در اواسط دوران قاجار و در محلی که باغ امین خوانده می شد، ساخته شده و در همان دوران کوچه یی که دبیرالملک خانه خود را در آن ساخت با لقب خودش تغییر نام پیدا کرد. این خانه در1383 خورشیدی به عنوان یکی از آثار ملی ایران ثبت شد. مطابق بسیاری از عمارت هایی که در سال های اخیر مورد مرمت نهاده شده اند، در جریان مرمت، متاسفانه اشتباهات اساسی موجب شد که اصالت بنا به شکلی قابل تامل دچار خدشه گردد و پیکره بنا به صورتی غیر حرفه یی مورد تغییرات نادرستی قرار بگیرد.

باغ و عمارت عین الدوله

باغ و عمارت عین الدوله از بناهای تاریخی و یکی از آثار ارزشمند ایران دوره قاجار است که محل اقامت ییلاقی عین الدوله وزیر قاجار بود و بنای این عمارت تقریباً همزمان با تغییر حکومت از قاجار به پهلوی به محل سکونت دائم خانواده هروی بصیرالدوله تبدیل شد.

این مکان، در زمان احداث(1310-1330) شامل یک عمارت تشریفاتی، استخری بزرگ و باغات بسیاری در اطراف بود. ساختمان اولیه که متعلق به عین الدوله است یک عمارت اعیانی اما ساده ییلاقی در 2 طبقه بود که بعدها عمارت توسط بصیرالدوله در چند مرحله تغییر شکل پیدا می نماید.

حوضخانه کاخ گلستان

بنای ساختمان حوضخانه در دوره ناصری و احتمالاً در 1280 هجری بنا شده است. ناصرالدین شاه بعد از بازگشت از سفر نخست فرنگ در 1290 هجری تغییراتی عمده در این عمارت داد که این تغییرات بیشتر در جهت هماهنگ کردن نمای بیرونی تالار عاج با ساختمان های جدید الاحداث انجام گرفت.

از کاربرد دقیق این بنا در زمان قاجار به واسطه فقدان اسناد و مدارک معتبر نمی توان به درستی پاسخ گفت مگر آنکه به همان رویه گذشته که کاربرد حوضخانه را منحصر به مکانی با هوایی خنک که جهت استراحت استفاده می شده است منحصر کنیم. مستندات شفاهی که غالباً از افردی که در این مکان کار می نموده اند دال بر این است که این مکان در زمان پهلوی دوم جهت برگزاری اعیاد و مراسم مذهبی مورد استفاده قرار می گرفت. حوضخانه تالار عاج طبق برنامه یی که برای آن تدارک دیده شد و با در نظر دریافت فرم خاص معماری که هم از حیث اجرا در مجموعه کاخ گلستان فوق العاده متفاوت و هم از جهت همگونی به معماری اروپایی بسیار شباهت داشت، در 1376 خورشیدی تبدیل به مجموعه تابلوها و همچنین برخی از اشیاء اهدایی پادشاهان اروپایی به دربار قاجار شد و بخش شرقی حوضخانه جهت سفرهای فرنگستان به اسناد تصویری مرتبط و برگرفته از آلبوم خانه کاخ گلستان آراسته شده است.

عمارت معیرالممالک؛ باغ فردوس

به دستور محمدشاه قاجار در 1264 هجری، قصری با عنوان قصر محمدیه برای او در نزدیکی تجریش ساخته شد. همزمان با ساخت این قصر، درباریان نزدیک به او نیز در همان حوالی اقدام به احداث باغ یا عمارت ییلاقی کردند. از جمله حسین علی خان معیرالممالک باغی احداث کرد که بعدها به باغ فردوس مشهور شد. عمارت باغ فردوس در 2 طبقه به سبک بناهای قاجاری و با پلان شبیه چلیپا یا به گویش عامیانه تر معروف به گوش فیل بنا گذاشته شده است.

این بنا از ابتدای پیدایش تا به امروز چندین بار دست به دست شده و اما در آخر با هماهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بنیاد سینمایی فارابی، سازمان میراث فرهنگی کشور و شهرداری تهران، موزه سینما به عمارت باغ انتقال یافته است.

عمارت کوشک(خانه شقاقی)

عمارت کوشک مربوط به اواخر قاجار و در شمالی ترین بخش منطقه 12 تهران، در جبهه شمالی خیابان کوشک، حد فاصل فردوسی و لاله زار واقع شده است. عمارت را اغلب به عنوان خانه کوشک می شناسند. خانه شقاقی ابتدا از دهه 20 خورشیدی به عنوان منزل مسکونی خانواده شقاقی مورد استفاده بود و بعدها به صورت یکی از مراکز آموزشی سازمان میراث فرهنگی کشور درآمد. معماری کوشک از نوع برونگرا و محل استقرار بنا در محور اصلی باغ در فاصله مرکز تا انتهای باغ واقع شده است. استقرار کوشک در محور اصلی باغ، متاثر از ساختار هندسی باغ و به جهت فراهم کردن بهترین چشم انداز برای آن است.

از آنجایی که به کارگیری کنگره به شیوه باستانگرایی در نمای ساختمان ها و عمارت ها در دوره قاجار مرسوم نبوده است، به نظر می رسد سنگ های جدار بیرونی و کنگره های لبه پشت بام، در مراحل پایانی احداث یا حتی مدتی پس از اتمام بنا به تاسی از معماری نئوکلاسیک در اوایل دوره پهلوی نخست به بنا الحاق شده و این اقدام نه تنها با ساختار نما هماهنگ بوده بلکه به زیبایی و صلابت بنا افزوده است. عمارت کوشک، دارای کاربری اداری؛ یعنی محل استقرار دائمی مرکز میراث ناملموس تهران است و بازدید عموم از آن آزاد نیست.