آیا امکان هک ایمپلنت مغزی ایلان ماسک وجود دارد؟ - وبلاگ ساعتچی

به گزارش وبلاگ ساعتچی، در دورانی بسیار عجیب از تاریخ به سر می بریم. تکنولوژی هیچوقت به این میزان مثل لبه تیغ نبوده و ما احتمالا آخرین نسل از کارمندانی باشیم که بدون یک چیپ در مغزمان مشغول به کار هستیم. شرکت NeuraLink ایلان ماسک و بسیاری شرکت دیگر اکنون مشغول توسعه ایمپلنت مغزی هستند و این رابط های مغزی-کامپیوتری قرار است چگونگی تعامل ما با کامپیوترها را دگرگون نمایند. علاوه بر این، ایمپلنت مغزی می تواند توانایی های محدود ذهن و حافظه ما را بهبود ببخشد و حتی به ما در مقابله با هوش مصنوعی افسارگسیخته نیز یاری کند.

اگر یک چیز از اخباری که دائما به گوش می رسند آموخته باشیم، اینست که کشورهای ابرقدرت دنیا عاشق هک کردن چیزهای مختلف هستند. و می توانیم شرط ببندیم که یک روز همین کشورها به سراغ ایمپلنت مغزی ما نیز خواهند آمد. به همین خاطر، در این مقاله نظر چندین متخصص را می خوانیم که شرح می دهند آیا امکان هک ایمپلنت مغزی ایلان ماسک و دیگر رابط های مغزی-کامپیوتری وجود دارد یا خیر؟

متیو گرین

دستیار پروفسور علوم کامپیوتر در دانشگاه جانز هاپکینز

هرچیزی را می توان هک کرد. در تئوری، نرم افزارهای تجهیزات پزشکی باید استانداردهایی با کیفیت داشته باشند، اما تا به امروز ایمنی و اتکاپذیری این دیوایس ها به مراتب بیشتر از امنیت در اولویت بوده است. من اخیرا شاهد این بودم که محققان توانستند کنترل کامل یک دستگاه نجات بخش را به دست بگیرند، مانند یک دستگاه شوک قلب، و فرمان هایی ارسال کردند که می توانند باعث توقف قلب بیمار شوند. استانداردهای امنیتی چنین دیوایس هایی، به مراتب ساده تر از استانداردهایی است که از موبایل شما محافظت می نمایند.

با فرض اینکه ایمپلنت مغزی شما یک اتصال وایرلس داشته باشد، کاملا احتمال دارد که بتوان از آسیب پذیری های آن سوء استفاده کرد؛ چه به وسیله ارسال فرمان هایی که دستگاه برای شناسایی آن ها طراحی شده و چه با به دست دریافت کنترل دستگاه و استفاده از آن به اشکالی که برای آن ها طراحی نشده است.

سوال واقعی در ذهن من این است که آیا اصلا کسی می خواهد ایمپلنت مغزی شما را هک کند؟ معمولا پول است که تفاوت عظیم میان یک هک در تئوری و هکی که در دنیا واقعی انجام می شود را مشخص می نماید. بنابراین باید بپرسیم که: آیا کسی می تواند راهی برای کسب درآمد از هک مغز شما پیدا کند؟ این موضوع نیز بستگی به آن دارد که مایکروچیپ درون مغزتان قادر به انجام چه کارهایی باشد و چقدر برای شما ارزشمند تلقی شود.

کوین وارویک

پروفسور مهندسی در دانشگاه کاونتری اند ریدینگ، کسی که تحت عنوان نخستین هیبرید انسان-ربات دنیا شناخته می شود

بستگی دارد که ایمپلنت مغزی چه باشد. اگر از نوع RFID/NFC باشد، قطعا قابل هک شدن است. اما هکر باید از وجود چنین چیپی در مغز شما مطلع باشد و در ضمنً بداند که در کدام قسمت از بدنتان تعبیه شده است. هکر باید این را نیز بداند که شما از ایمپلنت چه استفاده ای می کنید، در غیر این صورت تیری در تاریکی خواهد بود. بنابراین هک ایمپلنت مغزی در تئوری امکان پذیر است، اما بسیار نامحتمل تلقی می شود. به ازای تمام ایمپلنت هایی که همین امروز موجود هستند، می توانم هکرهایی را تصور کنم که وقت، مهارت ها، توانایی ها، دلایل و دانش کافی برای انجام چنین هکی را داشته باشند.

کریس هریسون

دستیار پروفسور در انستیتوی تعاملات انسانی-کامپیوتری در دانشگاه کارنگی ملون

بله، مایکروچیپ هایی که درون مغز ایمپلنت می شوند قابل هک خواهند بود. چرا؟ به خاطر اینکه اگر یک محصول آنقدر ترغیب نماینده است که حاضر به قرار دادنش درون بدنتان می شوید، قطعا دلتان می خواهد که قابل به روزرسانی نیز باشد. بعد از ایمپلنت، تنظیمات مختلف باید انجام شود تا چیپ با فیزیولوژی شما سازگاری بیابد، قابلیت های جدید در دسترس قرار بگیرند و شاید بعضی باگ ها رفع شوند. هرکسی که این ایمپلنت ها را دریافت می نماید، خواهان به روزرسانی آن ها به صورت وایرلس خواهد شد و این یعنی ایمپلنت ها قابل هک خواهند بود. نخستین قانون در حوزه امنیت سایبری این است که هیچ سیستمی با امنیت 100 درصدی نداریم.

با توجه به مشکلاتی که در زمینه تعویض ایمپلنت های مغزی وجود دارد، به نظرم شاهد مدلی شبیه به Android Auto یا Apple CarPlay خواهیم بود. اتومبیل ها یک جورهایی مثل بدن انسان هستند، به روزرسانی کردنشان بسیار سخت است و به همین خاطر، 99.9 درصد افراد هیچوقت لوازم الکترونیکی اتومبیل خود را به روزرسانی نمی نمایند. اما به جای اینکه مصرف نمایندگان برای همواره مجبور به استفاده از رابط کاربری لمسی اتومبیل (که احتمالا موقع خرید ماشین نیز قدیمی بوده) باشند، داریم به سمت مدلی آینده نگرانه تر حرکت می کنیم که در آن، نمایشگر موبایل نقش پورتالی به موبایل جدیدتر شما را ایفا می نماید. اما همچنان احتمالا اتومبیلتان را هر 5 یا 10 سال ارتقا خواهید داد، چون از جایی به بعد، سخت افزار باید بهبود یابد تا از بهبودهای نرم افزاری پشتیبانی کند. می توانم چنین رویکردی را برای ایمپلنت مغزی نیز پیش بینی کنم تا احتیاج به به روزرسانی دائمی از بین برود.

در ضمنً درست مثل بدن انسان، اتومبیل ها بسیار شنماینده و مرگبار هستند و به نظر بعید می رسد که هک شوند، اما اتومبیل ها امروزه به صورت مداوم هک می شوند. با توجه به اینکه اتومبیل ها قابل هک شدن هستند و هک شدنشان می تواند شما را به کشتن دهد، آیا باید از خرید اتومبیل دست کشید؟ نه. این من را به نکته آخرم می رساند: ارزش در برابر خطر. مردم علی رغم تمام خطرات به راندن اتومبیل ادامه می دهند چون این ماشین ها ارزش و راحتی را به ارمغان می آورند. همین موضوع درباره ایمپلنت مغزی نیز مصداق خواهد داشت. قطعا خطراتی وجود خواهد داشت: هم از لحاظ درمانی و هم از لحاظ هک شدن. پس برای موفقیت، این بازار باید انبوهی از ارزش برای مصرف نمایندگان به ارمغان آورد.

ایوی روبین

پروفسور علوم کامپیوتر و مدیر آزمایشگاه امنیت اینترنت اشیا در دانشگاه جانز هاپکینز

اینکه ایمپلنت مغزی می تواند هک شود یا خیر، بستگی به تکنولوژی مورد استفاده در چیپ دارد. در طرف ساده طیف، فرستنده هایی را داریم که کدهای کوئری شده را می فرستند و هیچ کاربرد دیگری ندارند. چنین چیپ های فرستنده ای را می توان برای مثال در بدن حیوانات خانگی یافت و از آن ها برای شناسایی حیوانات گمشده استفاده می شود. گاهی هم می شنویم که بعضی انسان ها چنین چیپ هایی را در بدن خود ایمپلنت می نمایند تا دیگر احتیاجمند حمل کلید منزل و دفتر کار نباشند. هک کردن این دیوایس ها نااحتمال دارد.

در طرف دیگر طیف نیز دیوایس های پیچیده پزشکی را داریم که از پروتکل های ارتباط وایرلس مانند NFC ،BLE و IEEE 802.11 استفاده نموده و پردازنده هایی تمام عیار دارند. هک شدن این ایمپلنت بستگی به قطعه ای دارد که دستگاه را آسیب پذیر می نماید. بنابراین اگر برای مثال یک ایمپلنت مغزی، سیستم عامل لینوکس، 25 نرم افزار متن باز و سه پروتکل وایرلس مختلف داشته باشد، به عقیده من یکی از اصلی ترین کاندیداهای به خطر افتادن خواهد بود. از سوی دیگر، مدارهای محتمع با کاربرد خاص (ASIC) که قابلیت های ارتباطی محدودتر داشته و احتیاجمند مجاورت هستند، امن تر تلقی خواهند شد.

موضوع در نهایت به قواعد امنیتی تثبیت شده باز می شود. نرم افزارهای بیشتر به معنای باگ ها بیشتر است و باگ های بیشتر هم به معنای آسیب پذیری های بیشتر. بنابراین اگر واقعا به ایمپلنت مغزی احتیاج ندارید، بهتر است از خیر آن بگذرید. و اگر دکترتان گفت که این ایمپلنت جانتان را نجات می دهد، از او بپرسید که آیا میان چند ایملپنت انتخاب دارید یا خیر. اگر بله، آن ایمپلنتی را انتخاب کند که طراحی ساده تر و کدنویسی کمتر دارد.

مایکل زیمر

دستیار پروفسور علوم کامپیوتر در دانشگاه مارکت

بعضی از نگرانی های کنونی، بستگی به این دارد که منظور از هک کردن چه باشد و خود مایکروچیپ نیز چه قابلیت هایی داشته باشد. اگر من برای مثال یک ایمپلنت درمانی داشته باشم که به ریتم قلبم یا تنظیم انسولینم یاری می نماید، قطعا از احتمال اینکه یک نفر از راه دور کارکرد ایمپلنت را دچار مشکل کند نگران خواهم بود.

اما نگرانی عظیم تر من راجع به سوء استفاده احتمالی از مایکروچیپ های تعبیه شده در بدنم به عنوان راهی برای احراز هویت است. برای مثال شرکت Three Square Market را در نظر بگیرید که اخیرا از برنامه هایش برای تعبیه یک ایمپلنت در بدن کارمندان داوطلب صحبت کرد. این ایمپلنت به آن ها اجازه می دهد که درها را باز نمایند، وارد کامپیوتر شوند و با یک تکان دست، در اتاق استراحت دفتر اسنک بخرند.

اگرچه عدم اجبار به همراه داشتن کارت دسترسی یا کیف پول می تواند به سهولت نسبی در زندگی منجر شود (و کارآفرینان هم دیگر نگران اشتراک گذاری دسترسی ها با افراد غیرمجاز نخواهند بود)، اما چنین شکلی از تکنولوژی پتانسیل فراوانی برای سوء استفاده و دریافت شکلی تازه از کنترل فرد دارد. گاهی از اوقات، تکنولوژی های به ظاهر ساده که سهولت اندک بیشتری به زندگی ما می آورند، تبدیل به زیرساختی برای نظارت همگانی و کنترل با کارنمودهایی فراتر از آن چه در ابتدا اعلام شده بود، می شوند.

در زمینه چیپ های ایمپلنت شده RFID، نمی توانیم پیش بینی کنیم که آیا کارفرما آغاز به پایش مدت زمان سپری شده از سوی کارمندان در اتاق استراحت یا دستشویی خواهد نمود یا خیر؟ آیا کسی به خاطر خرید اسنک های بیش از حد مجازات می شود؟ یا آیا مدت زمانی که شما در کنار یکی از همکارانتان سپری می کنید پایش خواهد شد؟ کارمندان ممکن است به خاطر مطلعی از اطلاعاتی که چیپ در اختیار کارفرما می گذارد، به صورت اتوماتیک قاعده مندتر عمل نمایند، اما شاید اصلا ندانند که تا چه حد مورد پایش قرار گرفته اند. با افزایش تمایل کارفرمایان به پایش فعالیت های کارمندان چه در محل کار و چه در خانه در دوران شیوع کووید-19، استفاده از ایمپلنت های مخصوص محل کار می تواند سطوحی دیده نشده از نظارت همگانی و کنترل را رقم بزند.

بعضی این بحث را پیش می کشند که ما همین حالا به وسیله اطلاعاتی که با اسمارت فون ها و دستگاه های پوشیدنی جمع آوری می شوند، پایش (و قضاوت) می شویم. چنین چیزی حقیقت دارد، اما من می توانم موبایل هوشمندم را خاموش کنم. من می توانم دسبتند فیت بیت را در خانه بگذارم. من می توانم مشخص کنم که کدام اپلیکیشن جواز پایش لوکیشن و فعالیت های من را دارد. اما با یک چیپ ایمپلنت شده، دیگر نمی توانم کنترلی بر اسکن شدنم توسط افراد دیگر داشته باشد.

موران سرف

پروفسور علوم عصبی و تجارت در دانشگاه نورث وسترن، کسی که مشغول ساخت چیپ های هوشمند برای مغز است

هرچیزی که به اینترنت متصل می شود، قابل هک شدن است. در واقع حتی بعضی چیزهایی که به اینترنت متصل نمی شوند هم قابل هک شدن هستند، چرا که ترغیب مردم به متصل شدن به دیوایس های گوناگون و باز کردن دروازه برای هکرها کاری آسان است.

قبلا شرایط این طور بود که مخزن [همان مایکروچیپ ایمپلنت شده]، بعد از مرگ شما از کار می افتاد و دیگر قابل هک نبود. اما اکنون که صحبت از دسترسی به اطلاعات مغز ارگانیسم هایی که حتی جان خود را از دست داده اند نیز پیش کشیده شده (به وسیله تعامل با ذهن تا زمانی که هنوز اطلاعات را پردازش می نماید) دیگر نمی توان با قطعیت راجع به موضوع صحبت کرد. این یعنی اگر اطلاعاتی خاصی وجود داشته باشد، یک نفر می تواند به آن ها دسترسی یابد. در واقع اگر شما به آن دسترسی دارید، دیگران هم می توانند داشته باشند.

چه ایمپلنت در ذهن شما باشد و چه در امن ترین گاو صندوق قابل تصور، تا زمانی که راهی برای دسترسی به آن وجود داشته باشد، استخراج اطلاعات می تواند تبدیل به واقعیت شود.

اما… این مقوله تازه ای نیست و جای تعجبی هم ندارد. دسترسی به اطلاعات به وسیله رخنه به مخزن ها، برای یک سده رخ داده است. ما صرفا نام ابزارها، متدها و ابعاد و سرعت کار را تغییر داده ایم. از زمان ظهور بلاغت، تغییر دادن افکار مردم به وسیله پروپاگاندا و تاثیرگذاری روی آن ها اجرا شده است. اطلاعات به صورت مداوم (در قالب اخبار کذب یا دیپ فیک) دستکاری می شوند و این اتفاق به یک روتین در دنیا دیجیتالی ما تبدیل شده. ما آموخته ایم که با این محتویات کنار بیاییم و در طول زندگی آن ها را تشخیص بدهیم.

حواس و ادراک ما، روش ذهنمان برای تعامل با اطلاعات ورودی و جدا کردن اطلاعات به درد بخور از نویزهای صرف است. ذهن اجازه ورود به اطلاعاتی را می دهد که با ایده های پیشین همسو باشند، با مفاهیمی که نتایج مثبت به همراه می آورند و با ماهیت هایی که سازگار با پیش بینی های ما راجع به آینده هستند. با این محتویات، ما کنترل بیشتری بر دنیا پیرامونمان خواهیم داشت.

اگرچه هکرهایی مثل من بارها و بارها اثبات می نمایند که هر سیستمی که قابل هک باشد، هک می شود، اما این را هم می دانیم که هکرها به جز رخنه، با یک چالش دیگر نیز روبه رو هستند که معمولا نقش مانع را در یک حمله موفقیت آمیز ایفا می نماید: اینکه تمام رد پاهای حضور هکر در سیستم پاک شود. وارد شدن به بانک و به سرقت بردن پول کافی نیست. هکرهای خوب باید بتوانند با پول به سرقت رفته فرار نمایند، پول را در حساب های مختلف حواله دهند و مطمئن شوند رد پول به خودشان بازنمی شود. درحالی که بی شمار هکر قادر به نفوذ به مخزن هستند، اما تنها چند نفر از آن ها بعدا گیر نمی افتند.

ذهن ما هم تفاوتی با این شرایط ندارد. هک کردن مغز و تغییر دادن افکار، هم احتیاجمند عمل ورود به ذهن است و هم احتیاجمند پاک کردن رد پای هکر.

به عنوان یک هکر سابق و پروفسور علوم عصبی، می دانم که رخنه به افکار و تغییر دادن ذهن، لحظه ای حیاتی در درک ما از واقعیت خواهد بود. ذهن های ما به گونه ای تکامل یافته اند که به فرایند های داخلی اعتماد نمایند. کورتکس بینایی ما به ورودی چشمانمان اعتماد دارد. ما فرض می کنیم هر اتفاقی که درون مغز می افتد امن است، به خاطر اینکه قبلا یک سیستم درون ذهن، اطلاعات اشتباه را فیلتر نموده است. اگر بخواهیم از اصطلاحات دیجیتالی استفاده کنیم، ارتباطات درون مغز ما رمزنگاری نشده، چون مدارهای عصبی ما فرض می نمایند که هیچ راهی برای دور زدن حواس و به خطر انداختن اطلاعات درون مغز وجود ندارد. وقتی ایمپلنت های عصبی درون مغزمان جای می گیرند، دیگر چنین پیش فرضی درست نخواهد بود.

در آن صورت ما باید یاد بگیریم که به مغز خودمان اعتماد نکنیم. و از آن جایی که ما در واقع خود مغز هستیم، یادگیری چنین چیزی بسیار سخت خواهد بود. ما هیچوقت در شرایطی قرار نگرفته ایم که نتوانیم به فرایند های ذهنی خودمان اعتماد کنیم. در واقع تنها افرادی که چنین تجربه ای داشته اند، افرادی هستند که از اختلالات مغزی رنج برده و چیزهایی را می بینند که وجود خارجی ندارد یا دنیای واقعی پیرامونشان با آنچه در ذهنشان می گذرد همسو نیست. تا به امروز، ما افرادی که در چنین شرایطی بوده اند را بیمار تلقی نموده ایم. اما وقتی جمعیت زیادی از مردم چنین شرایطی را تحمل نمایند، باید انتظاراتمان نیز دگرگون شود.

چطور باید این مشکل را حل کرد؟

درحالی که هکرهایی مثل من که سیستم ایمنی حوزه ارتباطات به حساب می آیند مشغول کار روی بهبود امنیت تعاملات با ذهن هستند، برای حصول اطمینان از اینکه دستیابی به اطلاعات ذهن به وسیله مایکروچیپ یا هر متد دیگری چالش برانگیز باشد، یک راهکار وجود دارد که باید همگی به آن عادت کنیم. تنها راهکاری که تمام هکرها به شما خواهند گفت، تنها راهکار برای محافظت از خودمان است؛ اینکه فرض کنیم از پیش هک شده ایم و به گونه ای رفتار کنیم که انگار اطلاعات درون مخزن باید هر از چندگاهی مجددا ارزیابی شود، چون نمی توان به صورت کورکورانه به آن ها اطمینان داشت.

هکرها هیچوقت به صورت کورکورانه به داده های درون یک شبکه اعتماد نمی نمایند و گاهی به اسکن شبکه پرداخته و این پرسش را مطرح می نمایند که آیا شانسی وجود دارد که اطلاعات سیستم من به خطر افتاده باشد؟. آن ها پسووردها را مداوما تغییر می دهند و حتی اگر شواهدی از هک موفقیت آمیز سیستمشان ندیده باشند هم از متدهای مختلف برای دسترسی به اطلاعات خود استفاده می نمایند. آن ها این کارها را می نمایند چون می دانند که ممکن است یک حمله موفقیت آمیز انجام شده باشد و حالا وظیفه آن ها این است که فعالیت های بدخواهانه را در سیستم یا شبکه خود سختتر نمایند.

ما هم باید همین کار را بکنیم. گاهی باید از خودمان بپرسیم که آیا می توانیم به شکلی کورکورانه به تفکراتمان اعتماد کنیم یا خیر. باید گاهی نقطه نظرهایمان را آنالیز کنیم و مطمئن شویم ایده هایمان، با ماهیتمان سازگاری دارند. ما باید از دیگران به عنوان بکاپ ایده های خودمان استفاده کنیم. باید نقطه نظرهایمان را با دوستان و افراد مورد اعتماد به اشتراک بگذاریم و نظر آن ها را جویا شویم. اگر تمام دوستانتان بگویند که چیزی درون تو عوض شده، وقتش رسیده که به مرور تفکراتتان و ارزیابی دوباره آن ها بپردازید.

اگرچه زندگی کردن در چنین دنیای قطعا چالش برانگیز خواهد بود (در واقع سخت است که به تمام اطلاعات ورودی تردید داشته باشیم) اما چنین رویکردی، احتمالا در دنیایی که تحت تسلط ایمپلنت مغزی درآمده ضروری باشد.

• چرا تصاویر سلفی معمولاً عجیب از آب در می آیند؟

منبع: Gizmodo